อันนี้คุยกับกลุ่มบายศรีนะ อ่านเล่น ๆ กัน
"พ่อสอนว่าต้องเคารพสามีงัยคะ"
สอนตอนไหนอ่ะ เมื่อก่อนพ่อยังโดนประจำ55
"แหม แหม แหม ยังคิดถึงวันเก่า ๆ"
อ้าว..จิตมีสภาพจำ แต่มันจำผ่าน ๆ 555 ลืมอยู่เรื่องเดียว...ยืมเงินใครบ้าง ลืมหมด 5555 ไปทวงที่นิพพานนะ 55 จำได้ส่วนที่ได้ 55
ความคิด ความจำ มันไม่ได้หาย แต่เราไม่ถือมันเป็นสาระ ก็แค่นี้
ไม่ใช่ตอไม้นี่ 555
รู้ทุกอย่างของมัน แต่ไม่เอา ก็แค่นี้นะ
เราอยู่ในที่ ที่มันมีของ ๆ มัน แต่ตัวเราจริง ๆ ไม่มี
ก็เห็นแค่นี้ไม่ได้ทำอะไร
คนเห็นจริง เขาไม่ทำ เขาอยู่ในส่วนของเขาจริง
คนเห็นยังไม่จริง ขยันทำ ข่มใจ วางใจ ขยันคิด 55
ต่างกันน้อ
เราถึงด้วยการเห็นจริง จริงในใจจริง ในความจริง..จริง
ก็อยู่แค่นี้ ความจริง..จริง
ทำอะไร
ก็คนปกตินี่แหละ แค่มี แต่ไม่เอา มันไร้สาระก็แค่นี้
เราคือเรา เรามีในส่วนของเรา เราอยู่ในส่วนของเรา ในความดีในใจพระท่าน มีแค่นี้
ชีวิตก็ทน ๆ มันไป แต่ในใจ สบายใจแล้ว เราไม่เกิดจริง ก็มีอยู่แค่นี้เท่านั้นเอง
รู้ทุกอย่างน่ะลูก แต่ไม่เอามาเป็นสาระ มีเท่านี้
สาระจริงคือใจสุขใจจริง เอาแค่นี้ในใจเราเองจริง
เขาเอาแค่สิ่งที่เป็นสุขจริงของใจเขาจริง เขาเอาแค่นี้
แต่คนน้อ เอามันหมด 55 เลยทุกข์กับความไม่รู้ นี่แหละชาวโลก
ชาวธรรมคือใจ..ใจสงบสุขใจในความดีของใจพระองค์ท่าน นี่คือชาวธรรมจริง
ผู้ถึงธรรมกับผู้ปฏิบัติธรรม มันต่างกันในความหมาย
ถึงคือถึงจริง ใจสุขใจในใจจริง ถึงความดีในใจพระท่านจริง มั่นคงจริง
ปฏิบัติคือยังไม่ถึง พยายามทำให้ถึง ต่างกันในผลของใจ ในที่อยู่จริงของใจจริง
ถึงคืออยู่จริงในความจริง ในใจจริง ในความดีของใจพระท่านจริง ในสงบนิพพานจริงของใจท่านจริง
ปฏิบัติคือยัง ยังไม่ถึง เลยต้องทำ แต่ยังไม่เห็นจริง จึงติดตัวคิด ตัวทำ
นี่คือส่วนต่าง
เราก็กลับมาดูความจริงกัน แล้วดีเอง
จาก เฟสกลุ่มมงคลธรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น